W 1985 roku zakup tej pozycji zapoczątkował moje zainteresowanie przeszłością regionalną.
Wojciech Bogumił Jastrzębowski (1799- 1882) Ur. w Szczepkowie-Giewartach. Naukę Jastrzębowski rozpoczął w szkole parafialnej w Janowie, a następnie w szkole wojewódzkiej w Płocku i Liceum Warszawskim. Od 1820 student Uniwersytetu Warszawskiego. Studia ukończył w 1825 r. z odznaczeniem. Od 1825 r. zatrudniony w gabinecie fizycznym Uniwersytetu, a od 1828 r. na stanowisku adiunkta naturalisty.
Jego pierwsze osiągnięcia naukowe "wynalezienie kompasu polskiego czyli gnomografu", opracowanie obserwacji meteorologicznych i osiągnięcia w dziedzinie botaniki stały się podstawą przyjęcia Jastrzębowskiego w 1829 r. do Towarzystwa Przyjaciół Nauk .
Jastrzębowski organizował dla młodzieży wycieczki naukowe i przyrodoznawcze. W ich wyniku w latach 1829-1830 złożył w Wydziale Umiejętności Towarzystwa Przyjaciół Nauk 1150 gatunków nowych rozpoznanych roślin, które wzbogaciły zbiory Ogrodu Botanicznego.
W powstaniu 1830 r., po walkach pod Wawrem i Grochowem, zrodziły się jego "myśli" sformułowane w traktacie z 1831 r. "Wolne chwile żołnierza polskiego, czyli myśli o wiecznym przymierzu między narodami cywilizowanymi", a także w "Konstytucji dla Europy".
Po upadku powstania Jastrzębowski przez kilka lat utrzymywał się jako prywatny nauczyciel. W 1836 r. został mianowany profesorem w Instytucie Rolniczo-Leśnym w Marymoncie, gdzie przez 22 lata rozwinął szeroką działalność naukową i pedagogiczną, której towarzyszyło wpajanie młodzieży zasad moralnych i patriotycznych. W tym też czasie powstały prace naukowe: Wypadki dostrzeżeń meteorologicznych czynionych w Warszawie blisko przez pół wieku 1779-1828 (1841), Kompas Polski (1843), oraz podręczniki: Historia naturalna zastosowana do potrzeb życia praktycznego (1854-6), Mineralogia (1851), Stychologia, czyli nauka o początkach wszechrzeczy...(1849).
W 1858 r. opuszcza Instytut. Pracuje jako inspektor szkolny, a od 1860 r. zostaje inspektorem dla zalesiania terenów Czerwonego Boru. Zakłada szkółkę leśną w Feliksowie koło Broku.
W powstaniu styczniowym wszyscy jego wychowankowie z Feliksówki znaleźli się w oddziale. Szkołę władze zaborcze zamknęły, obciążając Jastrzębowskiego odpowiedzialnością za postawę uczniów.
Zmarł 30 grudnia 1882 r. w Warszawie i został pochowany na Powązkach.
Pocztówki z podobizną Jastrzębowskiego
Zegar słoneczny z Łazienek Warszawskich
Nagrobek na Cmentarzu Powązkowskim
Reprint wydany w 1997 r. w 110 rocznicę publikacji
Fragment Gazety Codziennej z 5.12.1857r. z życiorysem W. B. Jastrzębowskiego
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz